محرم آخرين ايستگاه عروج عشق و جانبازي است. آخرين ايستگاهي كه مي‌شود قرآن ناطق و مصور را ديد. زيباترين شعر سپيدي كه محرم نام دارد ‌و ‌آهنگ كلام زينب با وقارترين آرايه‌اش و حسين تلميحي از ابراهيم است و كربلا مكه‌اي ديگر. حسين(ع) كعبه دل بنا مي‌كند و زمزم مهر مي‌جوشد از آسمان نگاهش، ابراهيم، اسماعيل هديه مي‌دهد به قربانگاه و حسين(ع) كارواني از عشق را تقديم كربلا مي‌كند. كربلايي كه به آغوش مي‌كشد وسيع‌ترين آسمان دل را. حج را معناي اكبر مي‌بخشد در صحنه نبرد كربلا.
كربلايي كه از وجود حسين گشت پر وفا و گشت زيارتگاه چشم‌هايي كه طواف عشق همه وجودشان هست. هر بار كه دل به تماشاي قرباني نرگس‌هاي زهرا مي‌رود، در خيال هيچ قلمي نمي‌گنجد.
ترسيم شهادت و اسارت گل‌هاي هستي زهرا. كوفه غم‌زده از اين داغ و فرات تشنه از ننوشيدن يك جرعه بزرگي از لبان كوير عباس. بزرگ‌ترين قهرمان شهادت طفلي است كه برندگي تيرها را ترجيح مي‌دهد به آغوش پر مهر مادرش.
حسين چه زيبا و عجيب دلي دارد، اكبرش را سيراب شمشيرها و اصغرش را در آغوش نيزه‌ها مي‌بيند؛ دستان عباسش را در اوج پرواز غرق نيزه‌ها و زخم‌ها مي‌بوسد؛ ‌نگران و مضطرب زينب در كوفه و شام است،‌ اما عاشقانه مي‌تازد و مجذوب دعوتي است كه خدا برايش وحي نموده است.
كربلا ايستگاه پر حادثه است و محرم شعر شتاب و پرواز؛ و حسين و شيفته بودنش برترين سوژه براي عاشق بودن و عاشق شدن. محكم‌ترين پيوندي كه هيچ معادله كيميايي و خويشاوندي قادر به تجزيه آن نشد. حسين برترين ندايي كه در هر فركانس صوتي بازتاب نمود و هيچ سلاحي محدودش نساخت و در گوش زمان بارها تكرار گرديد.
محرم تازه‌ترين شعري كه هر سال تاريخ سر سرودنش تجديد مي‌شود. شقايق‌هايش هر سال بي‌تاب‌تر و مجنون‌تر شيدايي مي‌كنند و هواي آسمانش غرق باران مهر حسين است.
محرم قشنگ‌ترين فصل است،‌ براي بودن و سرودن، براي آزاد زيستن.
محرم كلبه دلتنگ‌ترين دل‌هايي است كه جز حسين و مهرش هيچ ندارند.