(باب الحوائج)
لقب باب الحوائج، يکي از القاب و صفات مشهور حضرت ابا الفضل العباس
(عليه السلام) در ميان شيعيان است و مي توان ادعا کرد اين لقب براي آن
بزرگوار، بي اساس نيست و آن حضرت براي حوائج مسلمانان و اهل ايمان، بابي
از رحمت بي منتهاي الهي جهت نجات از سختي هاي دنيا و آخرت مي باشد.
از طرف ديگر، هنگامي که به سراغ کلام اهل بيت (عليهم السلام) در رابطه
با حضرت ابوالفضل (عليه السلام) مي رويم، شدت علاقه آن ها به ايشان کاملا
مشهود است. اميرالمومنين (عليه السلام) در روز ولادت ابوالفضل (عليه
السلام) دست هاي او را مي بوسد و گريه مي کند.(1) آنگونه که روايات نقل مي
کنند، صديقه ي طاهره (سلام الله عليها) در فرداي قيامت در جواب پيامبر
اکرم(صلي الله عليه و آله و سلم) که مي پرسد: (فاطمه! امروز براي شفاعت
امت چه آورده اي؟( عرض مي کند: )اي پدر! براي شفاعت امت، دو دست بريده ي
فرزندم عباس بس است)(2) و امام حسين (عليه السلام) نيز خطاب به برادر مي
فرمايد: (جان من فداي تو باد.)(3)
هم چنين در اين رابطه امام زين العابدين (عليه السلام) نيز مي فرمايد:
خدا رحمت کند عباس را که زندگي برادرش (امام حسين(عليه السلام)) را بر
زندگي خويش ترجيح داد و (در اين راه) متحمل بلا شد و خود را فداي برادر
نمود... براي عباس در نزد خداوند درجه اي است که همه ي شهدا در روز قيامت
به آن غبطه مي خورند.(4)
اما به راستي چرا اين گونه است و قمر بني هاشم چگونه باب الحوائج گشته
است؟ واقعا اين علاقه ي وافر نسبت به يک فرد، آن هم از طرف بزرگترين
اولياي الهي چگونه به دست آمده است؟
هنگامي که در فرازهاي مختلف زندگي عباس (عليه السلام) دقت مي کنيم، در
مي يابيم که آن حضرت مطيع همه جانبه اوامر الهي بود و قطعا مقام و منزلت
رفيع آن حضرت نيز ريشه در همين اطاعت بدون حد و مرز ايشان از دين خدا
دارد. اين بنده ي صالح الهي در راه اطاعت از پروردگار خود تا آن جا پيش
رفت که در روز عاشورا و در لحظات آخر زندگي خويش، هنگامي که دست راستش قطع
گشته بود، مي فرمود: به خدا قسم اگر دست راستم را قطع نماييد، من ابدا دست
از حمايت دين خدا و حمايت از رسول و امام بر حق بر نمي دارم.(5)
و در اين راه به درجه ي رفيع شهادت رسيد و از ارواح مطهره و مقربين
درگاه الهي گشت. آري، يقينا چنين بنده صالحي محبوب خداوند و اولياء الهي
قرار مي گيرد و حقيقتا شايسته است چنين کسي که در مقام رضا و تسليم قدم بر
مي دارد، از مردم دستگيري کند و شفيع آن ها باشد و براي رفع حاجاتشان باب
حوائج گردد. آري، عباس(عليه السلام)، آشکار کننده و جلوه ي صفت قاضي
الحاجات پروردگار است.
(برگرفته از کتاب (( خصائص العباسيه)) نوشته ي آيت الله سيد محمد ابراهيم کلباسي نجفي (با تلخي