گذشتم از همه در راه معبود
ز قتل اکبر و عباس و قاسم
مرا هر لحظه داغي ديگر افزود
همي گِريد رباب و نيست اصغر
بوَد گهواره خالي، خيمه پُر دود
به پيش چشم زينب در وداعم
دگر شام اسارت بود مشهود
به دنبالم دوان آمد رقيه
مگر بار دگر بيند مرا زود
همه ياران من رفتند يکسر
رسيدند آن وفاداران به مقصود
ولي من مانده‌ام تنهاي تنها
ز هرسو راه‌ها گرديده مسدود
به گود قتلگه افتادم از پا
به غارت چون‌که دشمن دست بگشود
سرم بر ني، به دست نيزه‌داران
تنم زير سُم اسبان بفرسود
صراط وصل را در اين مراحل
دلم با شوق بي‌حَد گرچه پيمود
ولي بالاترين معراج عشقم
نماز ظهر عاشوراي من بود
"حسانا" کربلا گلزار زهراست
خوشا آن عاشقي کآنجا بياسود