زينب آمد شام را شام غريبان کرد و رفت

گنجي اندر گوشة ويرانه پنهان کرد و رفت

نوگلي از گلشن دين کرد زير خاک ليک

شوره زار شام را همچون گلستان کرد و رفت

کرد اگر در ثمينش را در آن ويرانه خاک

دشمن دين خدا را خانه ويران کرد و رفت

لاله سان زين غم دل آن دخت حيدرگر بسوخت

ليک آتش در بناء آل سفيان کرد و رفت

لحظة شد ميهمان رأس حسين بر دخترش

ميزبان را ميهمان بر خويش مهمان کرد و رفت

بلبل از ديدار گل شور و نوا دارد ولي

ديد اين بلبل چو آن گل ترک افغان کرد و رفت

عاشق از هجران دهد جان ليک آنطفل يتيم

چون بوصل باب نائل شد بدرجان کرد و رفت

رفت از داغ پدر جانش برون از تن ولي

عالمي را همچو موي خود پريشان کرد و رفت

آن گل خندان زهرا زين جهان پر زخار

رو سوي باغ جنان با چشم گريان کرد و رفت

رنجي اندر باغ گيتي سالها مانند نوح

نوحه بر آن نوگل شاه شهيدان کرد و رفت