وقتي، حضوري باعث فروپاشيدن همه انديشه ات مي شود، يعني يک جاي کار اشکال دارد. زيباتر از اين چه چيزيست که اسباب خلقت در مسير تربيت انسان باشد؟ مگر از آمدن و رفتن انسان چيزي جز بنده شدن هدف خلقت است؟ "هدف واقع شدن وسيله ها"، مگر چيزي جز "دام شيطان" است؟ الهي در اين برآمدن ها و فرو رفتن ها، دست خويش را به ما نشان مي دهي و ما دوست داريم از بندگاني باشيم که ابراهيم وار و حنيفانه بگوييم: «اني لا احب الآفلين»...تفاوت است بين رفتار انساني که دنيا را محل ماندن مي داند و آن را تنها جايي تصور مي کند که همه آمال و آروزهايش در آن برآورده مي شود، با رفتار انسان ديگري که دنيا را محل گذر، کاروان سرا و بدون بقا مي داند و اعتنايي به برآورده شدن آمال و آرزوهاي کوچک و بچه گانه اش در اين سراي نامانا ندارد. براي انسان اول، انتخاب يعني همه چيز؛ و برآورده شدن انتخاب يعني پيروزي و برآورده نشدن انتخاب، يعني روزگار سياه و تاريکي و پايان اختيار! اما براي انسان دوم نيز انتخاب همه چيز است. او با انتخاب هايش، فرداي جاويدان خود را در دنيايي فراتر و ماواريي مي سازد. او مشغول صنع براي فرداست(1). منتظر نتيجه انتخابش در آن دنياي ديگر است. آرامش و اطمينان کمترين محصول انتخاب الهي است که او از منظر و افق اعلا آن را ديده و آن را پسنديده و انتخاب کرده است. معيار او افق اعلاست. برآورده نشدن نتيجه انتخاب در دنياي مادون، به هيچ عنوان به معناي پايان زندگي نيست و زندگي او را سياه نمي کند. بلکه آزمايش و ابتلايي است که گسل هاي وجودي اش را به او مي شناساند و او را در رشد الهي راهنمايي مي کند. ..(پاسخ شما راخيلي اتفاقي به نوشته اي ازيكي ازدوستان رهنمون شدم،تاچه قبول افتد وچه درنظرآيد...)