ي صاحب رمضان!
با لبهايي ترک خورده تو را صدا مي کنم؛ مي دانم که خوب مي شنوي. تو که مثل ما نيستي که خودت را به نشنيدن بزني يا حرفهايمان را پشت گوش بياندازي.
اين را هم مي دانم که يکبار تو را صدا زدن کافي ست اما طنين تکرار نام تو آرامش بخش روح و روان است. پس آن قدر تو را صدا مي کنم تا باران رحمتت را بر من بباري و خيس شوم.

شرمنده ام!
مي دانم که هر چه دارم از برکت توست، اما باز هم چشمم به دستان ديگري است.

مرا ببخش!
چشم هايم مرا فريب مي دهند و دلم مثل برگي لرزان به هر طرف مي چرخند.
اي کسي که مهربانيت بي اندازه است و بخشش ات بي منتهاست!
چشم و دلم را درياب!