سلام.جسارتا به عرضتون برسونم نمازخوندن مامثه دعوت شدن به يه همايشه،که فرضا شما راس فلان ساعت دعوت ميشيد به اين همايش که تاساعت فلان وقت داريد شرکت کنيدبااين تذکارکه برپاکننده اين همايش يه شخص دوست داشتني هستش که اصل اين همايش گفتگو بااون عزيزدوست داشتنيه.خب،گاها برخي افرادبه خاطراخذ امتيازات،رفع تکليف يا پذيرائي شدن خودشونوموظف ميدونندکه دراين همايش شرکت کنند.وبيشترسعي ميکنند زود برسن.گاهي براشون مهم نيست که کي برسن،فقط جهت رفع تکليف وپذيرائي شدنه که ميخان شرکت کنند.وعده ي قليلي هم هستند که نه امتيازات براشون مهمه ونه پذيرائي،وصرفا به خاطرعلاقه اي که به مسئول همايش دارن وگفتگو کردن با اون ومستفيض شدن ازحضوراون هستش وبراشون مهم نيست امتيازي بگيرن،يااصلا پذيرائي بشن.مهم شخص دعوت کننده هست.واين افراد اگه گاهي به هردليلي نتونستند زود خودشونو برسونند ازاين تاخيردلگيرميشن اماتاآخروقت هم که شده به هررنج وزحمتي سعي ميکنند که خودشونو برسونند فقط به عشق....الغرض دوست بزرگوار نمازاول وقت خوندن دستورموکد ددردين ماستاما چقدرخوبه که اين کاررو ازروي عادت انجام نديم هرچند همين هم خوبه ،ولي عالي ميشه اگه همين حضورمون با عشق ومعرفت باشه نه براي رفع تکليف!حالاازكدوم دسته ايم والله اعلم!من اله توفيق