با یک دعا به سوی حرا رهبری شدم ...... صاحب کلام صد سخن دلبری شدم

با یک اشاره جانب سینا سری زدم ....... همچون کلیم شامل پیغمبری شدم

پیغام حق رسید به پیغمبر درون .......... روح القدس دمید و علی محوری شدم

از هر طرف به بزم رسولان سری زدم .......... تنها سوی صراط علی رهبری شدم

چون معرفت به منسب اعلی رسید گفت ......... سر تا به پا محمدی و حیدری شدم

اینجاست آن حریم که دریافتم ز عشق .......... روز ازل به دست علی کوثری شدم
 از طرف وبلاگ زازران فرارسیدن روز مبعث رسول خوبان ،امین خدا، کریم السجایا‍، نبی البرایا حضرت محمد را به تمامی زازرانیها و ملت بزرگ ایران و تمام شیعیان جهان تبریک میگوییم.

بر خلق خوش و خوی محمد صلوات///////// بر عطر گل روی محمد صلوات
در گلشن سرسبز رسالت گویند///////////// بر چهره گلبوی محمد صلوات
حق داده به ما وعدة خیر و حسنات ////////// هم وعدة جنات سراسر نعمات
خواهی که شود نصیب تو این برکات //////////بفرست مدام بر محمد صلوات
شده باز به روی خلق باب برکات خواهی /////////تو دگر زردگة دوست برات
بفرست ز جان و دل به آوای جان//////////////// بر خاتم انبیا محمد صلوات

تو را می‌ستاییم که بزرگان روزگارت به راستی تو را «زاهد، عالم، جواد، مرتضی، قانع، کبیرالقدر و عظیم‌الشان و...» می‌دانستند.

تو را می‌ستاییم که جوهره‌ات، سری از اسرار نبوی(ص)‌ است، رازی که خداوند در وجود مادر پاکیزه‌ات(س)‌ به ودیعت نهاده.

تو را می‌ستاییم که نور هستی و جهان با اشراق و بی‌دریغی تابش‌ات روشن می‌شود؛ هستی به خاطر تو، پدران و فرزندان هستی یافت.

تو را می‌ستاییم که از نوادر ایامی. از آنان که مناقب شان زیبا و کرامات شان بزرگ است.

تو را می‌ستاییم که خداوند به وسیله تو، با تو و از راه روشن هدایت تو شناخته می‌شود. هر که بر آن است خدا را بشناسد از شما خاندان نبوی(ص)‌ می‌آغازد؛ آغاز معرفتی که پایانیش نیست.

تو را می‌ستاییم که به فرموده پدر بزرگوارت امام رئوف علی بن موسی(ع)‌ مبارک‌ترین کسی هستی که اسلام به خویش دیده است.

تو را می‌ستاییم که امام مایی که فرزند امام مایی که پدر امام مایی که جد مهدی(عج)‌ مایی، او که سرانجام نور خدا را بر زمینیان می‌‌تاباند حتی اگر مشرکان نخواهند و با تلاش از آن، جلوگیری کنند. تو را می‌ستاییم.

سالروز تولد امام جواد (علیه السلام) بر شیعیان راستین آن حضرت مبارک باد.

یارب! گناه اهل جهان را به ما ببخش
                               ما را سپس به رحمت بی‌منتها ببخش
هرچند ما نه‌ایم سزاوار رحمتت
                             ما را بدان چه نیست سزاوار ما ببخش
گفتی که مستجاب کنم گر دعا کنی
                               توفیق هم عطا کن و حال دعا ببخش
بگذار از آن گناه که سدّ ره دعاست
                                   هم بر دعای ما اثری برملا ببخش
قصد از دعا، اجابت امر است، ورنه من
                             خود کیستم که با تو بگویم خطا ببخش
ما را شبی به باغ پر از نرگس فلک
                                یعنی: بدین کواکب نرگس نما، ببخش
تا بشکفد به گلشن دلها گل امید
                                 ما را به فیض لطف نسیم صبا ببخش
ما را امید عفو تو مغرور کرد و بس
                                گرشد خطا، بدین سخن بی‌ریا ببخش
تا همچو دیگران به نوایی مگر رسیم
                                   ما را به سوز سینه هر بینوا ببخش
دلهای ما که تیره شد از زنگ معصیت
                                یارب! به نور معرفت خود، صفا ببخش
دور از کاروان سعادت فتاده‌ایم
                                     ما را به رهروان طریق وفا ببخش
آلوده از نخست نبودیم کامدیم
                                ما را به حسن سابقه، روز جزا ببخش
اشک ندامتی نفشاندیم اگر ز چشم
                                      ما را به چارده گهر پر بها ببخش
روزی که هرکسی به شفیعی برد پناه
                                        ما را به آبروی شه انبیا ببخش
گر از خواص امت مرحومه نیستم
                                   ما را به لطف عام شه اولیا ببخش
ما را ز اهل بیت ولایت امیدهاست
                                 تقصیر ما به حرمت خیرالنسا ببخش
گیرم به ما معاویه نفس،‌چیره شد
                                 ما را به رأفت حسن مجتبی ببخش
تا بر حسین عقل سلیم اقتدا کنیم 
                                  عصیان ما به خامس آل عبا ببخش
از شیخ و شاب چون همه بیمار غفلتیم
                                  در سایه امام چهارم، شفا ببخش
در راه علم و معرفت از ما قصور شد
                                ما را به علم باقر احمد سخا ببخش
تا جز طریق صدق و صفا راه نسپرم
                               ما را به زهد صادق حیدر عطا ببخش
زین تنگنای محبس تن تا برون رویم
                               ما را به حلم موسی جعفر،‌بیا ببخش
از قربت ار به غربت دنیا فتاده‌ایم
                             عصیان ما به ساحت قدس رضا ببخش
ما را به آبروی جواد آن سپهر جود
                           یعنی تقی به علم وعمل مُرْتقی ببخش
یارب، به سید النقبا شاه دین، نقی
                                   ما را به راه دین، نظر کیمیا ببخش
هرچند رحمت تو فزونتر ز جرم ماست
                              ما را به حق عسکری ذوالعطا، ببخش
عمری ز ما اگر چه ندیدی بجز خطا
                               یا ذاالکرام به مهدی صاحب لوا ببخش
ما را بدان دقیقه که گلگون بُراق عشق
                              بی‌مصطفی شد از ستم اشقیا ببخش
برآن دمی که دلدل میدان پردلی
                              بی مرتضی شد از ره جور و جفا ببخش
یارب، بدان دقیقه که عنقای قاف عشق
                                      روکرد در حریم شه کربلا ببخش
یعنی که ذوالجناح فلک سیر شاه دین
                             بی‌شاه شد به سوی حرم بر ملاببخش
یارب، بدان دقیقه و ساعت که اهل بیت
                                   واقف شدند زان خبر غمفزا ببخش

                                                                                         صابر همدانی

بسمه تعالی

حسین و حوسین

راستش خیلی با خودم کلنجار رفتم تا ننویسم. ولی احساس کردم باید نوشت تا همگان بدانند . و فکر کنند و تصمیم بگیرند . آنچه می خوانید فرقهایی است بین واژگان حسین و حوسین تا ما
حوسین را به جای حسین مظلوم و معصوم ننگریم .
1- اول اینکه حسین یکی بیشتر نیست ولی حوسین متعدد است .یعنی هر مداح برای خودش یک جور حوسین دارد تا آنجا که می گویند حوسین این مداح از حوسین آن مداح بهتر است .
2- حسین نماز را ولو در بحبوحه جنگ در اول وقت به پا می دارد ولی حوسین نماز صبح را فدای شب بیداری حوسینی خود می کند .
3- حسین انسان سازی می کند و آدم می خواهد ولو یارانش خود را مصداق)و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید ( می دانند. اما حوسین به یارانش ذکر)من کلب حوسینم ( را القا میکند و دیگر هیچ.
4- درد حسین حفظ دین و شرافت انسانی است اما تمام مصائب حوسین خلاصه می شود
در عطش و سیراب کردن بستگانش
5- حسین را باید از مطهری ها و شیخ جعفر شوشتری ها شناخت ولی حوسین را می شود
لا به لای آواز و اشعار ناعالمان و ناعارفان جست .
6-  حسین همیشگی است و برای هر لحظه زندگی الگویی کامل است اما حوسین فقط 10
روز از سال خودنمایی می کند و بقیه سال بهانه ای است برای دور هم نشینی دوستان قدیمی
7-  یاران حسین او را بنده خدا می دانند ولی حوسینیان نعره حوسین اللهی سر می دهند .
8- حسین تاثیر "یا حسین " را منوط به پاکی قلب و خلوص و اطاعت از خدا می داند ولی حوسین می گوید : هر چه می خواهد دل تنگت بکن اما یا حوسین فراموش نشود .
9- دوستان حسین ناخودآگاه خون گریه می کنند اما دوستان حوسین خودآگاه خودزنی و
مجلس گرمی می کنند و اعلی درجات قرب را کثرت کبودی های سر و سینه می دانندو بس.
10 - حسین سحرگاهان با ناله های آسمانی خود بر روی سجاده عشق حلقه اتصال شب و روز می شود ولی حوسین سحر ها ... (سحر آمدم به کویت به شکار رفته بودی / تو که سگ نبرده بودی به چه کار رفته بودی – ذکر آخر مجلس بعضی از مجالس حوسینی)
11 - حسین مشعلدار عقلانیت الهی و عبودیت است اما حوسین بسیاری از کارهای خود را به نام عشق حوسین توجیه می کند و همه مبانی عقلی و شرعی را کنار می نهد و کلیف را از روی دوش حوسینیان برمی دارد .
12 -در ظهر عاشورای حسینی فقط صدای الله اکبر ... حی علی الصلوه شنیده می شود اما درعاشورای حوسینی نعره های حوسین حوسین به جنگ اذان می آید .
13 -عاصیان به مجلس حسین برای توبه و شفاعت می روند اما در مجالس حوسینی گنهکاران برای مجلس داری قدم می گذارند .
14 - اگر از فقهای دین از مجالس حسینی بپرسیم می گویند : احسن الاعمال .. ولی اگر از مجالس حوسینی بپرسیم می گویند اگر وهن دین نباشد .
15 -حرارتی که از حسین در قلبها است " ل ن ت ب رد اب د اً " اما حرارت حوسینی پس از یک شورحوسینی فروکش کرده و مبدل به شب خاطره و تعریف جک و قهقهه می شود .
16 - همت مجالس حسینی کسب معرفت و شعور است ولی تلاش حوسینیان تنظیم بهتر
صفها و همسانی ضربات و بالا و پایین پریدن ها و شدت بیشتر شور
          17 - برای سوزاندن حسینیان موسیقی و آهنگ لازم نیست ولی حوسینیها تا سبک نوحه معلوم نشود که پاپ است یا سبک دیگر حال خوشی پیدا نمی کنند .
         18-  حسین حسینیت خود را حفظ نمود حتی زیر گام اسبها و خنجر کین دشمنان اما
حوسین زیر ذره بین معرفت و امام شناسی خود را می بازد .
         19-حسین برای شنیده شدن حرف هایش به چیزی نیاز ندارد اما حوسین برای جلب توجه بیشتر به بوق و کرنا و طبل و علم و کتل دست می یازد
        20- آنکه در عاشورای سال 61 هجری در کربلا بود حسین بود نه حوسین.