واما اين چند كلام از استاد شهيد دكتر علي شريعتي كه فكر كنم ايشون مثل من وچند تا جوون نا پخته ديگه حرفي رو از سر خامي نمي زنندوچه خوبه اگه به عمق اين كلمات پي ببريم ودر زندگيمون به كار بگيريم.هرچند از مطرح كردن اين صحبت ها دل خوشي ندارم.

جملات رو با شماره بندي بخونين:

اول :خدايا ! مرا همواره آگاه و هوشيار دار ، تا پيش از شناخت ِ درست و کامل کسي با فکري مثبت يا منفي قضاوت نکنم.

دوم:خدايا ! به من تقواي ستيز بياموز تا در انبوه مسئوليت نلغزم و از تقواي ستيز مصونم دار تا در خلوت عزلت نپوسم که آنچه را حق مي دانم بخاطر اينکه بد مي دانند کتمان کنم.

سوم:خدايا !مرا هرگز مراد بيشعور ها و محبوب نمک هاي ميوه مگردان.

چهارم:خدايا ! به من بگو تو خود چگونه مي بيني ؟ چگونه قضاوت مي کني ؟

آيا عشق ورزيدن به اسم ها تشيع است ؟

يا شناخت مسمي ها؟

و بالاتر از اين – يا پيروي از رسم ها؟

پنجم:خدايا مرا از اين فاجعه ي پليد مصلحت پرستي که چون همه گير شده است ، وقاحتش از ياد رفته و بيماريي شده است كه از فرط عموميتش ، هر که از آن سالم مانده بيمار مي نمايد، مصون دار تا: به رعايت مصلحت ، حقيقت را ضبح شرعي نکنم.

ودر پايان:خدايا ! اين کلام مقدسي را که به روسو الهام کرده اي هرگز از ياد من مبر که :«من دشمن تو و عقايد تو هستم، اما حاضرم جانم را براي آزادي تو و عقايد تو فدا کنم)

برگرفته از مناجات دكتر شريعتي-حسينيه ارشاد