ای جماعت چطوره حالتون قربون اون فهم و کمالاتتون
گردنتون پیش کسی خم نشه از سر بنده سایتون کم نشه
فرقی نداره دیگه شهر و روستا حال نمی دن مثل قدیما، دوستا
شاپرک ها، به نیش مجهز شدن غریب گزا هم آشنا گز شدن
تنگ غروب که شهر، پر شد از « رپ ما موندیم و یه کوچه علی چپ
خورشیده می نشست که ما پا شدیم رفتیم و گم شدیم و پیدا شدیم
دل که نلرزه، جز یه مشت گِل نیست دلی که توش غصه نباشه، دل نیست
این در و اون در زَدَناش، قشنگه به سیم آخر زدناش، قشنگه
دلم گرفته بود و خیلی غصه داشتم منم براش سنگ تموم گذاشتم
نصفه شبی، به یه کوه تکیه کردم نشستم و تا صبح، گریه کردم
سِجل و مدرک نمی خواد که گریه دستک و دنبک نمی خواد که گریه
ساعت الان حدود چهار و نیمه غصه نخور داداش، خدا کریمه
شعرم اگه سُست و شکسته بسته است سرزنشم نکن، دلم شکسته است
آدم دلشکسته، بِش حَرَج نیست شعر شکسته ـ بسته، بش حرج نیست
جیک جیک مستونم که بود، برادر فکر زمستونم نبود، برادر
تا که میفته دندونهای شیری روی سرت می شینه برف پیری
کمیسیون مرگ می شه تشکیل دِرو می شن بزرگترای فامیل
از جمع بچه ها، بیرون باید رفت مجلس ختم این و اون باید رفت
یه دفعه، همکلاسیها پیر می شن همبازیها، پیر و زمین گیر می شن
الک و دولک، الا کلنگ و تیشه تو ذهن آدما عتیقه می شه
لی لی و گرگم به هوا، دریغا قایم باشک تو کوچه ها، دریغا
« بی حرمتی » با « معرفت » درافتاد یه باره نسل لوطی ها ور افتاد
توی تنور خونه ها، کلوچه بوی پیاز داغی بود تو کوچه !
چطور شد؟ تموم شد، کجا رفت؟ مثل پرنده پر زد و هوا رفت
سرزده آفتاب باز هم از پُشت بوم ما موندیم و یه قصه نا تموم